Η κρυφή γοητεία του ασπρόμαυρου

Η κρυφή γοητεία του ασπρόμαυρου

Κι αν λείπει το χρώμα, περισσεύει η ψυχή, περισσεύει και το συναίσθημα. Κάποτε όλες οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες. Κι όμως εμείς βλέπαμε, ή νομίζαμε πως βλέπαμε, χρώματα. Το μπλε της θάλασσας, το ρόδινο της ανατολής, το κόκκινο της φωτιάς, το λουλακί, το κίτρινο, το πράσινο των δέντρων, το χρώμα της ψημένης γης.

Κάποτε όλα τα χρώματα κλείνονταν σε ένα φιλμ. Ασπρόμαυρο. Κι απέδιδαν τόνους. Το γκρίζο, το λιγότερο γκρίζο. Όλα λιτά. Αντιθέσεις και φωτοσκιάσεις, διαδοχικά επίπεδα που οδηγούν το βλέμμα στο βάθος, εκεί που χρειάζεται κανείς περισσότερη φαντασία για να κατανοήσει τα σχήματα.

Προτίμησα να ενδώσω στην κρυφή γοητεία του ασπρόμαυρου. Η πάλλευκη γενειάδα, το καθάριο μάτι «γράφουν» καλύτερα, αρκεί να τιθασεύσεις τις έντονες αντιθέσεις που σου αφήνει παρακαταθήκη το ατίθασο φως του κρητικού νότου.

Είναι μια μορφή βιβλική. Τον συνάντησα κάποιον άλλο Γενάρη να κοιτάζει απορροφημένος στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που τελειώνει το τοπίο και σμίγει ο ουρανός με τη θάλασσα. Το Λιβυκό ήταν στις δόξες του, γαλήνιο κι ολόφωτο. Μια σύμπτωση τον έκανε να με κοιτάξει ξαφνιασμένος. Την ώρα που πατούσα το κλείστρο κι ακουγόταν το βραχύ «κλικ» της μηχανής. Μου ήταν αρκετό…

Δευτερόλεπτα μετά άλλαξε έκφραση. Το σχεδόν στιβαρό πρόσωπο φαίδρυνε. Χαμογέλασε και με κοίταξε ερευνητικά. Νομίζω πως από ευγένεια δέχτηκε το άγγιγμα του φακού. Εγώ, πάντως, τον ευχαριστώ από καρδιάς. Όταν κοιτάζω την ασπρόμαυρη μορφή, βλέπω τα χρώματα. Κι ακούω πάντα τη μουσική του λόγου, που νομίζω πως ταιριάζει με τη μουσική των χρωμάτων.