Η "ΚΡΑΥΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΝΤΩΝ" ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΙΧΟ

Ευχαριστούμε το ΔΙΑΣΤΙΧΟ (site για το βιβλίο και τον πολιτισμό) για την ωραία παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου μας Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΝΤΩΝ.

Δημοσιεύτηκε στη στήλη «Σε Α’ πρόσωπο» (συγγραφείς μιλούν για τα βιβλία τους).   

Δείτε το ολόκληρο ΕΔΩ: https://diastixo.gr/aprosopo-2/17690-nikos-psilakis

Ακολουθούν αποσπάσματα από την παρουσίαση:  

«Ό,τι χάθηκε μένει για πάντα. Όπως τα μέλη των ακρωτηριασμένων. Λείπουν, αλλά εκείνοι τα νιώθουν παρόντα. Να μουδιάζουν, να πονούν...».

Λόγια του Φίλιππου Δαμιλά, κεντρικού ήρωα στο μυθιστόρημα «Η κραυγή των απόντων». Γέροντας πια, ανακαλεί την περασμένη ζωή του, τις μεγάλες στιγμές που συμπίπτουν με τα κορυφαία γεγονότα ενός ολόκληρου αιώνα. Όλα τα έχει ζήσει! Τα περισσότερα τα έχει απαθανατίσει κιόλας με τον φακό του.

[...]

Προσπάθησα να δώσω φωνή σ’ εκείνους που δεν θ' απασχολήσουν ποτέ τις σελίδες της ιστορίας. Σ’ έναν Έλληνα στρατιώτη που τον φορτώνουν σε τρένο και τον μεταφέρουν σε ξένη πατρίδα, σε μια Γερμανίδα διερμηνέα που βιώνει την ακινησία των χαρακωμάτων, σ’ έναν ορεσίβιο Κρητικό φυγάδα που δεν δέχεται να τον πουν λιποτάκτη, σ’ έναν στρατιωτικό ιερέα που προσπαθεί να περιγράψει τα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας.

[...}

Σεβάστηκα το ιστορικό υπόβαθρο ακόμη και στις πιο μικρές λεπτομέρειες κι έβαλα τους ήρωές μου να περιδιαβαίνουν τις δαιδαλώδεις ατραπούς που οδηγούσαν στο άδηλο. Είναι μαγικός ο διάλογος της ιστορίας με τη λογοτεχνία. Και της μυθοπλασίας με την πραγματικότητα. Κι αν ο έρωτας διατρέχει τις σελίδες της αφήγησης, είναι γιατί η ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει. Κάποτε ο μεγάλος έρωτας μπορεί να ξεκινήσει από μια ματιά, από ένα χαμόγελο, ίσως και από μια εικόνα ή κι από ένα πορτρέτο κάποιου μαθητευόμενου φωτογράφου. Όταν ο νεαρός φωτογράφος παρατηρεί το πορτρέτο μιας άγνωστης κοπέλας, υποτάσσεται στο θλιμμένο χαμόγελό της.

Προσπάθησα να δώσω φωνή σ’ εκείνους

που δεν θ' απασχολήσουν ποτέ τις σελίδες της Ιστορίας

Είναι δύσκολο να αναπλάθεις εποχές, να ανιχνεύεις νοοτροπίες, να αναζητάς κοινωνικές συμβάσεις και να διαχειρίζεσαι συναισθήματα. Κυρίως όταν βλέπεις έναν πατέρα αντιμέτωπο με τον γιο του στον πόλεμο και προσπαθείς να διεισδύσεις στα άδυτα της ψυχής του, και προσπαθείς να μιλήσεις για τις εσωτερικές συγκρούσεις και τα διλήμματα. Αυτές οι συγκρούσεις κι αυτά τα διλήμματα αποτέλεσαν κεντρικό πυρήνα του μυθιστορήματος.

[...]

Ένα λογοτεχνικό έργο ολοκληρώνεται μόνο μετά την ανάγνωσή του. Τότε που κάθε αναγνώστης μπορεί να αποκρυπτογραφήσει φωνές και νοήματα, τότε που μπορεί να συλλογιστεί μαζί με τον Φίλιππο Δαμιλά ότι το παρόν είναι του παρελθόντος παιδί. Και το μέλλον, παιδί του παρόντος...