ΤΑ ΞΩΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΜΑΣ...

ΤΑ ΞΩΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΜΑΣ...

(έτσι, σαν αντίδωρο για τις ευχές σας)

Αναρωτιέμαι ποιες φωνές μυστικές οδήγησαν τους αρχαίους κατοίκους της Κρήτης στις κορφές των βουνών. Εκεί λάτρεψαν τους θεούς τους, την πολύφερνη Μεγάλη Μητέρα και τον νεαρό συνοδό της, τον ωραίο Θεό της Βλάστησης. Εκεί έστησαν τα περίφημα ιερά των κορυφών κι από κει ατένισαν το πλάτος τ' ουρανού, το μάκρος του κόσμου.

... Αναρωτιέμαι ποιες φωνές μυστικές οδήγησαν και τους δικούς μας παππούδες στις ίδιες κορυφές ακολουθώντας τα ίδια χιλιοπατημένα μονοπάτια. Κουβάλησαν στις πλάτες τον ασβέστη και τα κουφώματα, σήκωσαν στους ώμους τα μανουάλια και τις εικόνες κι άφησαν σε κάθε κορφή κι από μια λευκή σημαδούρα, ένα ξωκλήσι παραδομένο στο φως, στη βροχή και στον άνεμο.  

... Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κορφή της Κρήτης χωρίς το κλησίδι της. Εδώ το άυλο Πνεύμα, εκεί ο Άη Λιας ο αμαξηλάτης των ουρανών, πιο πέρα ο άλλος Αφέντης, του Αυγούστου, ο Κύριος των κατάκαρπων αμπελώνων, εκείνος που ερχόταν κάθε χρόνο φορτωμένος μ' ένα καλάθι πρωτοφανίστικων σταφυλιών. Σημάδια των κορυφών, σημάδια των τόπων, ανεξίτηλα στίγματα στον χάρτη του κόσμου, λευκά περιστέρια στων ψυχών μας τους χάρτες. Κάθε βουνό κι ένα ξωκλήσι, κάθε ξωκλήσι κι ένα προσκύνημα, κάθε προσκύνημα και πολλές ιστορίες. Οδοιπόροι και τασιμάρηδες, γυναίκες με τους άρτους στα πανέρια, κοπέλες με βασιλικούς και λαμπάδες, βοσκοί με τις προσφορές τους, αρνιά και ρίφια μπουζασμένα και κρεμασμένα στους ώμους.

Έτσι νοερά ανηφόρισα φέτος σ' όλες τις κορφές του τόπου μου. Κι είδα τους φωτοβόλους ναΐσκους, κι αντίκρισα τ' αγριοπούλια να στεφανώνουν τα ψηλώματα, κι άκουσα πάλι τους παλιούς παπάδες να ψάλουν το μέγα συναξάρι του Αυγούστου: «Ευλόγησον, Κύριε, τον καρπόν τούτον της αμπέλου τον νέον, ον δια της του αέρος ευκρασίας, και των σταγόνων της βροχής, και της των καιρών γαλήνης εις ταύτην την ωριμωτάτην στάσιν ελθείν ευδόκησας...» Έσκυψα, πήρα το δικό μου τσαμπί, λίγες ρόγες που λαμπύριζαν λες κι ο πλάστης του κόσμου είχε κλείσει μέσα τους όλο το φως.

Κάπως έτσι δέχτηκα και τις δικές σας ευχές, σαν ένα σταφύλι λουσμένο στο δρόσος, ημέρα της Μεταμόρφωσης, ημέρα και της δικής μου γιορτής. Κι ύστερα ξεφύλλισα πάλι το λεξικό μην τυχόν και λαθεύω: Ο Χριστός στην κορφή του βουνού, το φως που φανέρωσε τ' αφανέρωτα. Θαβώρ το λέγανε το βουνό των Γραφών. Και θαβώρ σημαίνει φως, «έλευση φωτός», έτσι λένε.

Τι να σας προσφέρω σαν αντίδωρο, φίλοι μου; Μια ευχή κι εγώ: Φως, πάντα φως στις ζωές σας! Πολύφερνες ας είναι οι μέρες σας όπως οι μέρες του Αυγούστου!

ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ

6 Αυγούστου 2019