ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ

Το χαμόγελο μιας Κυρίας...

Η σκηνή κοντά στον κέντρο του Ηρακλείου. Πρωί, λίγο μετά τις εννιά. Ένας καλοντυμένος άνδρας έχει βγάλει βόλτα τον σκύλο του. Τον παρακολουθεί να μυρίζεται τις άκρες των δρόμων και τα ξένα κατώφλια. Ώσπου έρχεται το αναμενόμενο.

Ο άνδρας παρακολουθεί με φανερή ικανοποίηση. Ίσως και μεγαλύτερη από εκείνη του σκύλου. Ξαλάφρωσαν κι οι δυο. Ο ένας από το.. περιεχόμενο του εντέρου κι ο άλλος από την πρωινή αγγαρεία. Και τώρα ετοιμάζονται να επιστρέψουν· ο σκύλος στον τόπο του (πιθανώς σε κάποια ταράτσα ή σε κάποιο μπαλκόνι) κι ο μεσοκαιρίτης στις δουλειές του.

Όσο για τα περιττώματα, ούτε λόγος να γίνεται. Φιγουράρουν στη θέση τους, μπροστά στο κατώφλι κάποιου καταστήματος που δεν έχει ανοίξει ακόμη.

Στέκομαι απέναντι, στην άλλη πλευρά του δρόμου. Τον κοιτάζω επίμονα, ίσως κι επιτιμητικά, μα δεν μιλώ. Κι εκείνος με κοιτάζει, μάλλον θα τον έχει ενοχλήσει το βλέμμα μου, μα δεν μιλά. Σέρνει τον σκύλο και φεύγει.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή προβάλει από τη γωνία μια κυρία. Κι αυτή με τον σκύλο της. Αντιλαμβάνεται τη σκηνή, σταματά, βγάζει ένα σκουπάκι κι ένα φαράσι, μαζεύει τα περιττώματα του σκύλου. Του ξένου σκύλου. Και συνεχίζει τον δρόμο της.

Εγώ χαμογελώ. Έτσι, χωρίς να το θέλω.

Με βλέπει κι εκείνη. Δεν μιλά, χαμογελά μόνο.

Και φεύγει.

Φεύγω κι εγώ.

Ο άνδρας προχωρεί στο βάθος του δρόμου. Κάποιος του δείχνει προς τα πίσω. Ούτε που γυρίζει να κοιτάξει.

Όλ' αυτά χτες, πρώτη του Νοέμβρη.

Αν, παρ' ελπίδα, η κυρία με το γαλάζιο φόρεμα τύχει και διαβάσει τούτες τις γραμμές, θέλω να ξέρει ότι ένα χαμόγελο μπορεί να πει όσα χίλιες λέξεις.