ΠΑΣΧΑ 2021

Η αφήγηση του Φίλιππου Δαμιλά

Γερμανία, Σιλεσία, 1918:

 

«Το Πάσχα στον τόπο μου δεν είναι μια σκέτη γιορτή, ανάβραση ψυχής είναι συνάμα κι ανασαμός. Όλες τούτες τις μέρες ακολουθούμε τον Χριστό κατά πόδα. Πάμε μαζί στο τελευταίο του δείπνο, γυρεύομε θέση στο τραπέζι του, τον παραστέκομε στο Γολγοθά, πέφτουν πάνω στις γυμνωμένες ψυχές μας οι πιτσιλιές από το αίμα του. Κι όταν ακουστεί το "Τετέλεσται" τον κατεβάζομε από τον σταυρό, στολίζομε το κιβούρι του και τον ξενυχτούμε, όπως ξενυχτούμε όλους τους αγαπημένους νεκρούς, με μοιρολόγια και τραγούδια του θρήνου».

[...] «Αν είσαι ξένος και βρεθείς στα μέρη μας τέτοιες ώρες θα πεις πως όλοι τούτοι είναι ζυμωμένοι με φαρμάκι, άσπρη μέρα γι’ αυτούς δεν υπάρχει. Μα πριν περάσει ένα μερονύχτι το δάκρυ του πόνου γίνεται δάκρυ χαράς, και γίνεται τόσο ξαφνικά που θαρρείς πως έρχονται τα πάνω κάτω και γυρίζει ανάποδα ο κόσμος. Αυτό είναι το Πάσχα στον τόπο μου. Μαζί με τις λαμπάδες που λιώνουν στα μανουάλια λιώνει το έρεβος στις καρδιές μας, ανάβουν φωτιές στις πλατείες, βροντούν ντουφέκια, κι είναι να σαλεύει ο νους του ανθρώπου καθώς θωρεί την πίκρα να γίνεται γιορτή και το πένθος να γίνεται πανηγύρι. Αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον, αναδακρυώνουν, φιλιούνται, γελούν, γελούνε κι όλα τα γεννήματα της πλάσης μαζί τους. Εμείς γιορτάζομε την Ανάσταση του Χριστού κι η πλάση γιορτάζει τη δική της, μα θαρρώ πως και τα δυο τούτα είναι ένα. Και μετά, Κυριακή μεσημέρι, στολίζομε την εικόνα της Ανάστασης και παίρνομε τα σπίτια γυροβολιά. Μα μην περιμένεις να δεις τον δικό μας Χριστό ν’ ανεμίζει μπαϊράκια, ο δικός μας Χριστός κατεβαίνει ξανά στους τάφους και κράζει έναν - έναν τους πεθαμένους. Με το ένα χέρι σέρνει τον Αδάμ από τα τάρταρα και με το άλλο την Εύα. Βλέπεις πάλι το θάμα και λες: θάνατος κι ανάσταση, ένα. Μα σαν το καλοστοχαστείς αναριγάς και τότε μόνο, μεθυσμένος από γαλήνη κι ελπίδα, σηκώνεις τα μάτια στο φως και φωνάζεις ότι θάνατος δεν υπάρχει. Λένε οι γραμματιζούμενοι πως Ανάσταση θα πει έγερση. Δίκιο θα ’χουν, δεν λέω, μα στη γλώσσα που διδάχτηκα, την απλή και την αμόλευτη, ξέρω πως θα πει νίκη. Νίκη του Θεού που καταποντίζει τον θάνατο, μα και νίκη του ανθρώπου που ανασταίνει κάθε χρόνο τον Θεό για ν’ αναστηθεί μαζί του κι εκείνος».

(Απόσπασμα από το καινούργιο, υπό έκδοση - και χωρίς οριστικό τίτλο ακόμα - ιστορικό μυθιστόρημα του Νίκου Ψιλάκη).

 

Χρόνια Πολλά. Το φως της Ανάστασης ας φωτίζει τον δρόμο σας!

Οικογένεια Νίκου και Μαρίας Ψιλάκη

(μετά των κατιόντων).